Tynki elewacyjne

Tynk mineralny w przeciwieństwie do tynku silikonowego posiada wysoką paropszepuszczalność. Jego skład oparty jest nie na dyspersjach, lecz cemencie i wapnie, które z wiekiem nabierają większej wytrzymałości. Odwrotna sytuacja ma miejsce w przypadku tynków dyspersyjnych, które ulegają degradacji i należy je co 7-10 lat malować, aby zrekonstruować mikrourazy powstałe podczas ich eksploatacji. Tynk mineralny jest z pozoru również tańszy, ponieważ jego cena jest ok. 2-krotnie niższa niż cena tynków dyspersyjnych. Wymagają one jednak dodatkowego malowania, co zwiększa czas ich aplikacji i w rezultacie znacząco podwyższa koszty ich zastosowania. Mimo braku obowiązku regularnego malowania każdy inwestor chcąc zadbać o swoją elewacje i nadać jej nowego blasku powinien raz na 10 lat odświeżyć wygląd fasady przemalowując ją. Podsumowując jeżeli nasza elewacja nie wymaga zastosowania tynku o wysokiej paropszepuszczalności tynk silikonowy będzie najlepszym rozwiązaniem.

Wszystkie właściwości tynku silikatowego oprócz paropszepuszczalności są wyższe niż w tynku silikatowym. Tym samym tynk silikatowy poza paroprzepuszczlnością wszystkimi właściwościami ustępuje miejsca tynkowi silikonowemu. Producenci postanowili połączyć cechy tych dwóch tynków tworząc nowość tj. tynk silikonowo silikatowy. Posiada on paropszepuszczalność wyższą niż tynk silikonowy a pozostałe parametry osiągnęły wyższą wartość niż w przypadku tynku silikatowego i nieco niższą niż w przypadku tynku silikonowego. Dodatkową zaletą powstałego połączenia jest niższa cena jego wytworzenia.

Tynk silikonowy to najlepszy tynk wśród rodziny tynków cienkowarstwowych. Wykazuje się najwyższą odpornością na zabrudzenia, działanie mikroorganizmów a przy tym posiada wysoką paroprzepuszczalność. Tynk akrylowy to jeden z pierwszych i podstawowych tynków cienkowarstwowych, które zastosowano w systemach ociepleń budynków. Przez lata badań tynk akrylowy został ulepszony tak, aby sprostać wszystkim warunkom atmosferycznym na jakie może zostać narażony. W konsekwencji powstał droższy cenowo tynk silikonowy. W chwili obecnej tynk silikonowy to najczęściej stosowany tynk w systemach ociepleń.

Wszystkie właściwości tynku silikatowego oprócz paropszepuszczalności są wyższe niż w tynku silikatowym. Tynk silikonowy jest odporniejszy na zabrudzenia, ma większą hydrofobowość (odporność na wchłanianie wody), występuje w pełnej palecie barw. Jedyny parametr, w którym ustępuje miejsca tynkowi silikatowemu to paroprzepuszczalność, która jest niższa. Oznacza to, że para wodna wydobywająca się z budynku przez ściany szybciej zostanie odprowadzona przy zastosowaniu tynku silikatowego, w przypadku, gdy budynek zostanie ocieplony wełną mineralną.  Zasadność użycia tynku silikonowego występuje tylko w przypadkach, gdy ocieplamy dom drewniany i chcemy zachować jego naturalną paroprzepuszczalność lub w przypadku gdy ocieplamy stary budynek o wilgotnych murach.

Tynk silikonowy to cienkowarstwowa masa tynkarska występująca jako wierzchnia warstwa systemu ociepleń na styropianie jak i wełnie. Charakteryzuje się wysoką odpornością na zabrudzenia, działanie mikroorganizmów i podwyższoną paroprzepuszczalnością. Dzięki zastosowaniu minerału funkcyjnego tynk uzyskuje zwiększone napięcie powierzchniowe, którego efektem jest tworzenie się zwartych kropel uzyskując efekt perlenia. Krople nie rozpływają się po powierzchni i spływając w dół zabierają pył zalegający na powierzchni elewacji. Silikon zawarty w tynku zwiesza jego hydrofobowość, czyli odporność na nasiąkliwość wody, która wraz z zanieczyszczeniami trwale brudzi powierzchnię elewacji. Wysoki parametr hydrofobowy w połączeniu z efektem samoczyszczącym nadaje tynkowi silikonowemu największą odporność na zabrudzenia pośród wszystkich dostępnych tynków cienkowarstwowych na rynku. Tynk silikonowy charakteryzuje się również podwyższoną paroprzepuszczalnością, dzięki czemu jest zalecany do stosowania w systemach ociepleń opartych na wełnie mineralnej. 

Tynk silikonowy to najlepszy tynk wśród rodziny tynków cienkowarstwowych. Wykazuje się najwyższą odpornością na zabrudzenia, działanie mikroorganizmów a przy tym posiada wysoką paroprzepuszczalność. Paroprzepuszczalność to jedyny parametr, w którym ustępuje miejsca tynkowi silikatowemu. Mimo to możemy z powodzeniem używać go w systemach ociepleń, gdzie izolacją jest wełna mineralna. Szczególnie polecany jest na wykończenie budynków, gdzie nasza elewacja będzie narażona na zabrudzenia np. ruchliwa alteria, piaszczysta ulica czy przemysłowa dzielnica. Podwyższona odporność na działanie mikroorganizmów pozwala stosować go na budynkach, które powstają w zawilgoconych terenach tj. pojezierza, tereny nadmorskie lub miejsca z bujna roślinnością lasy, parki. 

Tynk silikonowy ze względu na swoje właściwości jest uważany za najlepszy wśród tynków cienkowarstwowych. Jego najbardziej wyróżniającą cechą jest najwyższa odporność na zabrudzenia. Dzieje się tak dlatego, że silikon wchodzący w jego skład uodparnia go na nasiąkliwość wody, dzięki czemu nie przyjmuje wraz z nią zabrudzeń osiadających na elewacji. Acrylit-SL dodatkowo wzbogacony jest o minerał funkcyjny, który powoduje efekt samoczyszczenia. Efekt samoczyszczącej się ściany występuje, ponieważ dzięki minerałowi funkcyjnemu zwiększa się napięcie powierzchniowe tworzące zwarte krople, które spływając po fasadzie budynku zbierają z niej zabrudzenia. Tynk silikonowy powinien być stosowany w miejscach gdzie elewacja będzie narażona na zabrudzenia: ruchliwa alteria, piaszczysta ulica, przemysłowa dzielnica itp.

Do zacierania tynku należy przystąpić bezpośrednio po jego nałożeniu na tynkowaną ścianę. Należy go docierać na całej powierzchni ściany pracując w systemem dwójkowym, gdzie jedna osoba nakłada a druga dociera. Zastosowanie tego systemu pracy daje najlepsze efekty wykończenia fasady w estetyczny sposób. 

Tynk silikonowy to typowa masa tynkarska cienkowarstwowa stosowana w systemach ociepleń do wykończenia warstwy wierzchniej ściany budynku. Do jego nakładania używamy stalowej pacy, którą naciągamy tynk na przygotowaną powierzchnię na grubość ziarna. Gdy tynk jest równomiernie nałożony przystępujemy do wyciągnięcia struktury za pomocą pacy plastikowej. Wykonując ruchy kuliste uzyskamy strukturę baranka a przesuwając pacę góra-dół uzyskamy strukturę kornika. W obu przypadkach powinniśmy wyczuwać obracające się pod pacą kamyki. Tak wykonaną elewację zabezpieczamy za pomocą siatek przed działaniem słońca i deszczu.

Naprawa uszkodzonej elewacji jest bardzo trudna i punkowe jej zaszpachlowanie nigdy nie da nam efektu jaki był przed jej uszkodzeniem. Przyczyną tego jest trudność w połączeniu i uzyskaniu identycznej struktury naprawionego miejsca. Metoda natryskowa daje wspaniałe efekty naprawcze, gdyż natryskując można uzyskać efekt cieniowania, który doskonale zamaskuje naprawiane miejsce. Drugim problemem jest dobranie koloru tynku naprawianego miejsca do barwy reszty elewacji. Nawet gdy zamówimy tynk o tym samym kolorze u tego samego producenta to kolor choćby rocznej elewacji będzie miał inną barwę i konieczne będzie naniesienie nowej struktury lub farby na całej powierzchni uszkodzonej ściany.

Tynk silikonowy zacieramy pacą plastikową wykonując ruchy kuliste tak, aby pod pacą wyczuwać obracające się ziarna tynku. Gdy warstwa tynku będzie zbyt gruba paca będzie kleić się do docieranej masy i w tym miejscu po wyschnięciu pozostanie gładsza struktura tynku, która inaczej odbijając światło da wrażenie plamy kolorystycznej. Podczas docierania tynku silikonowego musimy uważać, aby warstwa tynku nie była zbyt gruba i za bardzo przetarta. Idealnie wyprowadzona struktura to taka, gdzie ziarna najgrubszej jego frakcji są rozmieszczone obok siebie w równej odległości i nie nakładają się na siebie.

Tynk silikonowy po wyschnięciu i całkowitym utwardzeniu jest bardzo trudny do usunięcia. Na rynku nie występuje żaden środek czyszczący, który by go rozpuścił, aby stał się możliwy do zmycia. Można go usunąć jedynie w sposób mechaniczny używając szpachelki lub tarczy ścierającej do betonu. Aby uniknąć zbędnych prac należy zabezpieczyć wszystkie miejsca, które mogą się zabrudzić za pomocą folii ochronnej i taśmy papierowej.

Elewacja wykonana z tynku silikonowego dłużej zachowuje czystość niż elewacja wykończona tynkiem akrylowym. Dzieje się tak, ponieważ silikon zawarty w tynku chroni go przed nasiąkaniem dzięki czemu elewacja dłużej przyjmuje zanieczyszczenia. W przypadku dwóch podobnie zabrudzonych elewacji rozpoznanie, która z nich została pokryta tynkiem akrylowym a która silikonowym jest niemożliwe. Różnice między tynkami możemy zauważyć porównując ich elastyczność po wyschnięciu, gdzie tynk silikonowy będzie bardziej sprężysty i odporny na odkształcenia. 

Czyszczenie tynków silikonowych możemy przeprowadzić we własnym zakresie za pomocą myjki ciśnieniowej. Jeżeli na ścianie pojawią się zazielenienia świadczy to o rozwoju mikroorganizmów na naszej elewacji. Przed mechanicznym ich usuwaniu należy zwalczyć je środkiem biobójczym Biolit nanosząc go pędzlem lub opryskiwaczem. Po upływie 24 godzin przystępujemy do mechanicznego ich usuwania wodą pod ciśnieniem. Po zakończonym zabiegu warto zabezpieczyć powierzchnie ponownie nanosząc na nią Biolit, dzięki temu mikroorganizmy nie rozwiną się ponownie lub ich rozwój zostanie spowolniony.

Rozpoznanie tynku silikonowego na ścianie jest praktycznie niemożliwe ze względu na dużą ilość producentów i różnorodność używanych przez nich surowców. Możliwe jest odróżnienie np. tynków silikonowych od akrylowych, ale tylko w porównaniu do produktów jednego producenta i wyłącznie wtedy, gdy będziemy mieli jego wzorzec. 

Do produkcji tynku silikonowego potrzebne jest urządzenie dyspergujące (disolwer), w którym z dużą prędkością mieszania uciera się dyspersję silikonową ze składnikami niezbędnymi do stworzenia właściwego układu. Po otrzymaniu tzw. pasty tynku silikonowego mieszamy go z mineralnymi wypełniaczami, które nadadzą mu odpowiednią strukturę.

Do umycia tynków silikonowych najczęściej stosuje się myjki ciśnieniowe. Gdy zabrudzenia są wyjątkowo silne np. oleiste warto sięgnąć po płyn usuwający tłuszcze. Gdy elewacja pokryje się glonami lub algami, przed mechanicznym usunięciem ich myjką ciśnieniową należy je spryskać środkiem grzybobójczym np. Biolit – odczekać 24 godz. i przystąpić do czyszczenia. W chwili obecnej na rynku jest wiele firm świadczących taką usługę.

Aby dobrze położyć tynk silikonowy należy mieć doświadczenie w tego typu pracach wykończeniowych i przestrzegać kilku zasad:

– prace prowadzimy w temperaturze dobowej nie wyższej niż w zakresie 5-25 stopni

– tynk nanosimy na całej wysokości ściany w systemie dwójkowym – jedna osoba naciąga druga dociera

– nie nakładaj tynków w pełnym słońcu 

– unikaj silnych wiatrów – przyśpieszają one wysychanie tynku i utrudniają wydobycie struktury

– nałóż tynk na ścianę na grubość ziarna i dotrzyj go pacą plastikową, tak aby czuć pod pacą obracający się kamień

Tynk silikonowy nakładamy przy pomocy pacy ze stali nierdzewnej na grubość ziarna. Naniesienie grubszej warstwy może spowodować powstanie plam strukturalnych. Naniesiony tynk należy dotrzeć za pomocą plastikowej pacy wykonując koliste ruchy w celu uzyskania struktury baranka. Podczas docierania powinniśmy czuć obracające się ziarno pod pacą. Nałożony tynk należy zabezpieczyć na okres doby przed nasłonecznieniem i deszczem.

Nakładając tynk silikonowo silikatowy zwróć szczególną uwagę na temperaturę otoczenia i ściany, która nie powinna przekraczać 25 stopni i nie powinna być niższa niż 5 stopni. Niekorzystne jest również  nakładanie tynku na nasłonecznionej ścianie jak i w wietrzną pogodę, gdyż wiatr potrafi o wiele szybciej wysuszać naniesioną masę niż słońce. Aby uniknąć problemów z nadmiernym nasłonecznieniem i wiatrem warto na rusztowaniach zastosować siatki osłonowe.

Nakładanie tynku silikonowo silikatowego przebiega  identycznie jak nakładanie każdego innego tynku cienkowarstwowego. Po zagruntowaniu ściany gruntem silikonowo silikatowym możemy przystąpić do nanoszenia masy tynkowej. Tynk nakładamy metalową blichówką na grubość ziarna tynku. Następnie plastikową pacą docieramy tynk ruchami kolistymi, aby uzyskać strukturę baranka albo ruchami pionowymi lub poziomymi, aby uzyskać strukturę kornika.